Gdzieś tam na serca dnie chyba nadal wierzymy w potęgę każdej głębokiej miłości i w to, że tak naprawdę tylko ona jedna ten świat usensownia i dla nas go ocala.

W tamtych strasznych uhierarchizowanych sztywniackich czasach kobiety były utożsamiane albo wyłącznie z ich pozycją społeczną, albo z wnoszonym wianem, albo z funkcjami reprezentacyjnymi, albo z tzw. łóżkiem. Jako żywy czujący i myślący podmiot i/oraz jednocześnie przedmiot czyichś wyższych uczuć w ogóle nie istniały (czego dowodem choćby w poemacie relacje stary Bobkowski - jego żona, a przecież takich małżeństw i dzisiaj mamy na całym naszym świecie na pęczki istne krocie)

Tamtejsze sprzed bez mała 200 lat patriarchalne carskie kanony obyczajowe teoretycznie uniemożliwiały jakikolwiek rozwód czy życie z kimś "na kocią łapę", lecz kochankowie także wtedy znajdowali w sobie moc, by się im przeciwstawić. Ciekawe, jak się ten romans dalej potoczy. Czy kolejna - tym razem tambowska - Ofelia wybierze miłość i śmierć, by rzucić się do jeziora?