XXXV

Państwo już się domyślacie,

Kim był Duni nagły gość.

Choć to może śpieszny dość

Krok zakochanego. Wziąwszy na chłodno

Latami milczenie i jego samotność,

Łatwo pojąć taką desperację

Krewkiego młodego człowieka,

Zamkniętego w sobie jak w grobie.

Stuknąwszy obcasami, w milczeniu

Podszedł dzielnym krokiem,

Spojrzał na nią dziwnym wzrokiem,

Zabójczego skręcił wąsa

(ona cała w róży pąsach)

I na wydechu głębokiem począł mówić: