Piękny i niezwykle bliski mi wiersz. To jakby wspomnienie mojego dzieciństwa, kiedy jako sześciolatek razem z ojcem sadziłem topole, które kilka miesięcy później "szukały mu zbawienia", a po latach "zatroskaną matkę wyniosły do nieba". To wyjątkowo bliskie mi drzewa.

Dziękuję :)

Cudne te topole. Bardzo poetycko odmierzony czas klepsydrą zmęczonych kroków. Malowniczo, bardzo pejzażowo. Pozdrawiam ciepło.

Wiersz z cyklu "Tęsknoty" jest retrospektywą w czas młodości, daaaalekim mentalnym spacerem w aleję drzew - samotnych topoli...

... samotnych w typowo ludzki sposób, bo jakie tam one samotne, skoro tworzą długi szpaler na sporej przestrzeni??

To z perspektywy oddalenia widać dopiero, jak bardzo kochaliśmy WTEDY:

W topolach żegnam
rubinowe wschody słońca

(patrz kolejne wersy - cytuję z pamięci)