XXXVIII

I widzi Garin, że to nie na żarty;

Nie żadne są to sztuczki lalki,

A cały charakterek Duni tak uparty,

Jej godność, jej duch walki,

Więc - cóż za poniżenie dla ułana! -

Sztab-rotmistrz klęknął na kolana

I błaga dziewczę jak w modlitwie...

Raptem trzasnęły drzwi na oścież -

W nich sam nasz pan Bobkowski;

Krasotka: *Wielki Boże!*. W tej bitwie

Panowie wzrokiem są na noże,

Lecz burza bez piorunów przeszła bokiem,

I rotmistrz wyszedł. U siebie pistolety

Sprawdził, przywdział tiubietajkę,

Zasiadł w oknie - i zakurzył fajkę.