XLII

Czyś przepadł już w odmęty,

O, czasie dawny, czasie święty!

Gdy wszystko sercu tak mówiło,

I serce drżało z dziwną siłą,

Aż kipiąc w piersi od zachwytu?

Toż jutro musi nieść coś jeszcze

Poza tym zimnym ciętym deszczem!

Orzeł w kalectwa swego klatce

Musi odnaleźć kiedyś przecież

Szlaki podniebne, dane Dziadom,

Ojcu, Matce ponad te śniegi i zawieje,

Gdzie ich kolebki orle, orle knieje!

Tam możesz skrzydła swe rozwinąć,

Tam życie wolne i tam miłość!