LI

Bój trwał niedługi, choć zażarty;

Sztab-rotmistrz grał jak czart -

Nad Bobkiem drwiły marne karty;

Los Duni biednej grosza wart

Już się dopełnił... po brzeg łodzi...

Awdotia Nikoławna wstała,

Z kąta swego wyszła; zaciskając usta,

Do nich jak we śnie podchodzi;

Czoło blade jak śmiertelna chusta.

Tłum zamarł - wszyscy skarg czekają,

Krzyku, scen i łez... a tu złudzeń pustka:

Cisza makiem zasiał! Zacisnęła rączkę;

Patrzy na swego byłego poślubionego

I w twarz ciska ślubną mu obrączkę.