Wiesz, Autorze? Wiersze, które czytam dzielą mi się na:
- wiarygodne
- autentyczne.
Ten wpisał się w tę drugą kategorię. No i zadumał mocno. Forma też - a i owszem.
Brawo.

Jakbym czytał wieszcza Adama!

Jak w ocenach! Piękny poemat.

Tylko nie rozumiem, dlaczego to "nie płakusiaj"? Nie posiusiaj? ;-) takie ni z... jak filip z konopi.
Nie mogło być "rozpaczaj"? A jeśli za dużo na rozpacz, to może - nie narzekaj?

I drugie - "po ludziach", chyba "na ludziach"
Ale to są drobiazgi.

Naprawdę, bardzo mi się podoba :)

Powitać z pięknego Salzgitter :)
Magazyny Ikei czekają na Was.
Wiersz jest polemiką z moim starym przyjacielem o poezji.
A skąd ten kolokwium, piórkowa? Nie chciałem romantyczno - pozytywistycznego nadęcia, to go wstawiłem dla rozluźnienia atmosfery.
Lubię połamać konwencję, kiedy wszyscy oczekują, że będzie tak samo do końca :?

Rzeczywiście, konwencja tak połamana, że potrzebowałem kilka pętli, żeby się zadomowić :)

Podoba mi się ze wszystkimi nutami, bardzo dobra poezja - moim zdaniem.

Nie płakusiam, bo warto było przeczytać.

Witam panów.
Miło mi, że przypadło do gustu. Rzecz jest polemiką, więc trochę brakuje kontekstu, ale moim zdaniem może funkcjonować jako byt samodzielny.
Stąd też, droga Piórkowa, słowo "płakusiaj", bo ślozy mi wylewał nad sobą i poezją portalową.
Otworzyłem ten link. Jako historyka nic mnie już nie zdziwi. Ludzie tym bardziej.
Dasz tłuszczy kasę, urządzisz polowanie w stylu "Łapaj złodzieja" i jest cacy.
Wypiszesz na sztandarach ogromny napis "Sanacja" i wmówisz przez media, że tak jest.
Nic tak tłum nie lubi, jak widoku wsadzanych, wczorajszych władców.
A kiedy jeszcze jest za co opić te sukcesy...

Dobrze kombinujesz Auroro.
Ten wiersz, to było apogeum naszej dyskusji i pisany raczej na nerwie.
Zwariowany to świat.

To musiała być bardzo żarliwa dyskusja. Zresztą nikt poety nie zrozumie - nawet inny poeta. To przedziwny gatunek. Świetnie , nietuzinkowo i bardzo refleksyjnie. Pozdrawiam :)

A cóż się stało, że wygrzebałaś ten staroć z piwnicy :)))
Dzięki.

Tak...trafiłam na niego i już :)

W konwencji romantycznej piękny - i bardzo nie na czasie - wiersz o bezradności, alienacji i byciu PONAD.

Tymczasem najwyższa pora i te ostatnie dzwonki - na CZYNY!

rozwal serce tętniące
resztką beznadziei na życie
co wycieka po stopniach kościoła
i zdychaj poeto jak ty są straceni
sam jesteś
kogo jeszcze wołasz

(patrz 2. strofa)