nie wiedzieć czemu, gdy podparła głowę dłońmi, 

łóżko z pościelą wirowało, spadał sufit. 

żyrandol tańczył, pająk muchę bałamucił. 

zza chmury wyjrzał księżyc, jeszcze nieprzytomny. 

noc dojrzewała, grafit wnikał w każdy szczegół, 

gdy opierała głowę dłońmi o wzruszenia, 

a blady księżyc w puklach włosów mieszał cienie 

i w pajęczynę zaplótł srebrną nić - jak klejnot. 

na dzwonkach zagrał kloszard-muzyk arię wiatru, 

gdy opierała głowę, kiedy sufit spadał. 

na pajęczynie pająk z muchą igrał nadal. 

ona, wtulona w parną noc i w adamaszek. 

a wiatr jej grał wciąż kołysankę – bujdę nocy. 

między firanki drapowania ciskał nuty.  

księżyc zza chmury w pościel wdzierał się – zepsuty, 

błądził po szyi i lubieżnie zerkał w oczy. 

tak aż do rana, aż do brzasku, aż do skutku, 

który się rozprysł o promienie słońca. letarg 

o świcie. zniknął podglądacza nocny nietakt 

i takt muzyki wiatru też utonął w łóżku.