wiodą mnie dalej niż donikąd

chociaż nikt nie powie że

to miejsce istnieje 

*** 

kiedy przystaję szpaler wyświetla 

portrety odciśnięte na mojej twarzy 

babcia jak kiedyś głaszcze dziecko 

wewnątrz mnie i deklamuje wiersze 

tata uczy oceniania solidności obuwia 

- w takich do ludzi niekoniecznie  

z duchem czasu na obcasach wysokich  

do nieba 

ciotki sprzeczają się o niuanse 

rodzinnych świąt i wypaplanych sekretów 

a pan Jerzy wtrąca z przekąsem że kobieta  

to nie człowiek 

chwytam rzucone prowokacje i podaję dalej 

*** 

za kolejnym zakrętem chwieją się 

zapomniane imiona i wyryte głosy 

obcych przysposobionych do krwiobiegu 

dudni - Ela pamięta - Ela moja wnuczka 

i tak z oczu patrzy że nie odrywam 

i jeszcze ona pytająca - czemu nie odwiedzasz 

nie wie że wiem a nie wiem jak skłamać 

- będzie dobrze 

*** 

wiodą mnie dalej niż dokądkolwiek 

aż po granice za którymi człowiek 

nigdy się nie kończy a zmierzch trzyma  

za ręce poranki między cieniami  

pokulonych wierzb