Nie znoszę kiedy ktoś odchodzi 

mając na względzie jakieś hucpy. 

I psuje bilans mi w przyrodzie, 

bo coś w niej ginie. Więc załóżmy, 

że nagle wszyscy odejdziemy, 

znajdując w odchodzeniu wyjście. 

W drzwiach krewko zasalutujemy. 

A co za drzwiami? No pomyślcie. 

Po głowie chodzi myśl-żółtodziób, 

że trudniej zostać, niźli odejść. 

Więc ja się, kurka(!), oflaguję! 

Okopię, zabezpieczę tyły. 

Okupacyjny strajk ogłoszę, 

aby mnie nic nie wykurzyło. 

I choćby sama, a zostanę! 

Choć wszyscy pójdą w cztery strony, 

włożę zdumienie między wersy, 

że świat był kiedyś zaludniony. 

Po głowie przemknie myśl-żółtodziób, 

że trudniej zostać, niźli odejść.