igła w podwalinach, niedostrzegalne ziarenko 

leżące u podstaw. czym się stanie? rylcem żłobiącym 

nowe prawa, kodeksy? mizerykordią 

która skróci męczarnie opiekuńczego bóstewka? 

czuję że dom, paradoksalnie 

jest jeszcze zbyt stary 

by wyrosło w nim naprawdę Złe 

boję się zedrzeć tapety, skuć tynk 

jeśli dokonam jakichkolwiek przeróbek 

- rozkrzewi się, czortostwo, obrodzi 

a gdybym naznosił antyków 

(puszki pełne trzydziestoletniej muzyki 

weki pełne zdjęć w zalewie octowej 

się nie liczą) 

porozwieszał pajęczyny, szare girlandy 

- czy czas stanąłby, choć na krótko 

albo zaczął spowalniać? 

wiem, myślę życzeniowo 

nie sposób odczarować chałupy.  

łączy mnie z nią ostrze, cienka lina 

jeśliby ją przerwać 

ktoś się zbudzi ze snu 

w oczy wbiją mu się metalowe drzazgi