Paryżanin z Mazowsza

(Cyprian Kamil Norwid)

Witam cię, Cyprianie, Kamilu z bierzmowania,

Paryżaninie z Mazowsza, malarzu, poeto

W blasku ugrów i złocieni wrocławskiego dworca.

Cieszę się na twój przyjazd, mój zacny krajanie

Z nadzieją, że zostaniesz w moim mieście dłużej,

Gdyż dziś ci nieśpieszno na studia w Italii.

Niegdyś nas dzieliły aż pięć ćwierci wieku,

Nadbużańskie lasy pachnące żywicą,

Przecięte długą wstęgą szemrzącego nurtu,

A teraz mi podałeś szlachecką prawicę.

Pójdźmy Kołłątaja, Staszica, Oławską,

Aleją Słowackiego, parkiem do pomnika

Uznanego wieszcza zastygłego w brązie.

Pomówmy o Juliuszu - twoim przyjacielu

Z francuskiej stolicy - oraz o Chopinie

Zatroskanym na cokole w parku Południowym.

Wspomnijmy też Ludwika - brata i poetę -

I piękną Kamilę, co zraniła twą miłość,

Hilarię Sobieską - dostojna prababcię -

Oraz dumną i wyniosłą Marię Kalergis.

Pójdźmy mostem Grunwaldzkim, potem Wyspiańskiego

Do twojej ulicy, którąś dostał w darze,

Boś nam pozostawił gwiaździsty dyjament,

Wiekuistego zwycięstwa zaranie.