Przez rzęsy widzę przekrzywioną linię,

obłęd czy szaleństwo — wchłaniam synonim,

każdą cząstkę jak kompozycję zapachów.

Potem wkładam buty tylko po to,

by w oddali usłyszeć trzask — twój czy mój.

Co za różnica, czas nie usunie skutków trzęsienia ziemi.

Wciąż pożądam błękitnej krwi,

przytulona do pleców wszechświata,

widzę jak karawana mknie w przeciwnym kierunku.