Dałem kategorię przygodowe, ale to jest absolut natural

Jeśli, ktoś będzie miał zgryz, niech sobie wygoogluje: Skopcy.

Skopcy

Skopcy

Skopcy

Mężczyźni byli przybijani gwoździami do drzew, płotów, zabudowy, a następnie trzebieni przez felczerów. Czasem trzymali w ustach jądra, swoje lub sąsiada. W dołach kloacznych pływały męskie członki, leniwe jak kluski. Ostra woń zleżałego nasienia, które sączyło się z przebitych jąder, wgryzała się w nozdrza, łaskotała pień języka. Trzebieńcy jęczeli, rzęzili, szlochali. Ale nie wszyscy. Niektórzy milczeli jak zaklęte dłutem Fidiasza posągi z odrąbanym wstydem, lecz tylko Leonardo mógłby uchwycić przemianę, która jeszcze czekała męskich nieszczęśników.

Kobiety trzymano lub wiązano. Nie wszystkie z nich, to liche stworzenia. Bywają kobiety naprawdę silne, które i wóz, ciągnąć dałyby radę wespół z wołem. Takie, koniecznie trzeba było unieruchomić. Potem miały przycinane wargi. Mniejsze i większe. Malutkie robaczki, czasem wystające, a czasem schowane pomiędzy wargami, wrzucano do wiadra, gdzie zaglądały koty. Jakże one łaknęły słodkich robaczków! Rzezane darły się, wrzeszczały, spazmowały. Niektóre kwiczały i skamłały cichutko. Jak świnki i suczki. Nietrzebionych mógłby przebiec erotyczny dreszcz, ale wytrzebieni nie poczują nawet swędzenia.

Dalej, rany były przypalane rozgrzanym żelazem. Dla zagojenia. Wrzaski krótkie, choć bardziej wydajne i omdlenia. Rzecz naturalna. Podobnie jak niektóre powołania bezpośrednie, kiedy Pan wzywa do siebie świeżego rzezańca. Niektórzy są zrośnięci ze wstydem na śmierć i życie. Kiedy muszą dokonać wyboru, wybierają śmierć. I tak pozbywają się wstydu i życia. W końcu i tak muszą oddać wstyd za życie.

Kilka dni jest na ogarnięcie. Modlitwy, śpiew. Zebranie sił, krzyż na plecy i do następnej wioski.