jestem obrazem przekwitłych słoneczników

znajdź mnie na strychu całą

pokrytą kurzem. ścieraj ostrożnie

płowiałam, moje barwy utleniały się przez lata

wyrwane z życia, przysypane czarnym pyłem

mimo tego pachnę poranną rosą, cappucino

(nie spodziewałeś się oznak życia, chłopczyku?)

i nie chcę widzieć nic, prócz drogi

która prowadzi w głąb. pragnę jedynie

patrzeć w spękaną farbę

roztańczone źdźbła trawy pomiędzy okruchami

zanurz się w pejzażyk

klekot dobiega z bocianiego gniazda

słychać świerszcze i cykady

na zakręcie drogi błyszczą słoneczniki

a wiatr rozwiewa mgłę