Wiatr jest ze mną kiedy ciemno. 

Szlaja się z nim deszcz. 

Drapichrusty dwa - do pięt im  

nie doskoczy pies. 

I parasol całkiem zbędny - 

zasłaniałby świat - 

ten nade mną - chociaż ciemność, 

ale pod nim ja. 

Kiedy jasno, aż mi ciasno, 

tyle słońca smug. 

Choć niestałe, ale barwią 

kałuże u stóp. 

A gdy biało - ja na całość 

pod leciwy świerk, 

by opadły płatki szadzi 

i okryły mnie. 

By nie dojrzał nikt, że ręce 

w rękawicach drżą, 

gdy wiatr ze mną... 

Nie podejrzą, 

jak oczy się szklą.