...a więc, poezja ma się tu dobrze.

Bardzo dzięki, Mikeszu :)

Trzeszczące schody pokonywane bez żadnej trzymanki (patrz meritum i nagłówek) to metafora szarej skrzeczącej codzienności, której

- jak za króla Ćwieczka czy za PRL-u -

wciąż dzisiaj musisz stawiać czoła, chociaż te schody - i twoje nogi - coraz bardziej odmawiają posłuszeństwa

jest stromo
w uszach słowa
na wiatr

/więc/

ułapię się słońca
niech /ze mnie/ drwi

(patrz konstatacja)

Świat nie jest twoim sojusznikiem, i NIE BĘDZIE lepiej, choćbyś chwytał się nawet brzytwy

Kim jest "ty", do którego zwraca się liryczna/-y pozbawiony płci "ja" w ostatnich wersach?

Czy to nie przypadkiem ten/ta "ty", który/która ma swoje własne strome same schody??

Dlaczego nie powinniśmy liczyć na nikogo?

Bo k a ż d y niesie swój krzyż?? Nie oczekuj, że ktoś przejmie na swój garb jeszcze twoje "schody"

Moje trzeszczące schody wyglądają dokładnie kapka w kapkę jak te na pięknej foci