dotknij mnie jeszcze bardziej 

będę bardziej sobą 

urosną mi paznokcie 

by szkło porysować 

które odgradza oczy 

bardziej uszczelnij klatkę 

schowam w siebie ciepło 

by lodowate muśnięcia 

jak wiatr odleciały 

na drugą stronę ciszy 

a potem zroluj ciszę 

i upchnij w zanadrze 

do szkła od blizn mętnego 

staniemy plecami 

takie tylko oparcie 

trójnogi taboret 

opancerzone słowa 

upchnięte w kieszenie 

na odległe `nie oddaj` 

zanim rozbijemy 

na szczęście  

na kawałki 

na ile zdołamy 

i na koniec końców 

nici  

pomiędzy nami