jesienne zbieranie wierszy

wypełnia parki kolorami.

na ławkach poeci i zakochani,

zbieracze złomu i kasztanów.

psy w śmiesznych sweterkach

i bezdomne koty z wysokimi ogonami.

pora karmienia łabędzi

wiedzie przez twoje dłonie.

póki im łapy nie zamarzną w wodzie.

na złociste forsycje przy płotach

przyjdzie jeszcze poczekać,

a jasno fioletowe magnolie

schną od wiosny między kartkami

czekającymi na wiersze.

jeśli mam być szczery, cholera,

to kiedy przyjdzie umierać,

wtedy żal wszystkiego

i liści, i wiosny, i lata,

że nie wspomnę o wierszach,

które chciałaś napisać.