Przyjmując dar

Piję kropelki deszczu,

spadające na usta.

Choć nie  wiem, czy to miłość,

a może miłosierdzie,

strumieniem we mnie chlusta.

Pije słońca promienie,

wyzwolony od cieni.

Choć nie wiem, czy to miłość,

a może miłosierdzie,

daje znać w mojej sieni.

Siłą woli i łaski,

dar przyjmuje w pokorze.

Przecież wiem, to kochanie,

gdy promienność kołysze

i tworzy barwne zorze.