Ktoś mój świat zapieprzył i podrzucił wrogi -

taki obcy i zimny. Nie da się przytulić.

Próbuję go odnaleźć w labiryntach ulic,

w kafejkach pełnych ludzi, na poboczach drogi,

w wyżłobieniach kolein. Ciemno - reflektory

pędzących samochodów, nie wiadomo dokąd,

oślepiają. Przecieram, chyba tylko po to,

by łzawiły i piekły. Do nich mówię: - Sorry

za tę miękkość pod mostkiem. Może tam wciąż żyje

bicie fal o filary - twoje, moje, niczyje...