Idę z przewodnikiem

Chce mi ukazać świat z aureolą cudów

Tajemnice odsłania w zachwycie

Pokazuje gdzie spada manna dla ludów

I jak rosa rzeźwi gorzkie życie

Jeszcze się targam jak ślepiec o kamienie

O cudach słyszał. I w wierze wnosi

Krzyk ku Zbawcy – ludzkości jawne pragnienie

Chce by wzrok uleczył – ufnie prosi

Lecz jutro opiewać będzie powszednie dni

Widząc w nich pachnący przejaw życia

I czynami tworzyć jasny blask pochodni

Odnajdując w kształtach szczęście bycia

Zagląda w ukryte tajemnice w duszy

Leżące daleko na bezdrożach

Wzrok jak wyznanie co oporny głaz kruszy

I już słychać śpiew ptaków we zbożach