Czyli, starość to trwoga. A przecież "wesołe jest życie staruszka". Ech, życie tak trudno cię zdefiniować.

Zaczynamy od potrzeby troski, później troszczymy się i zataczamy koło, by znowu troski potrzebować.

Masz rację, wesołe jest życie staruszka zdrowego, bogatego,podchmielonego, z zagranicznego wojażu,albo od lubej,jeśli taką ma, wracającego...O ile skutkują,leki, przepisane przez doktora kontaktu pierwszego...Ale to tylko skrawek wiedzy o staruszkach...

...a może, coś w tym jest, że całym swoim życiem pracujemy na spokojną starość. Karma wraca.

Szanowna gruszka ujęła prakatyczny aspekt życia, pomagających sobie wzajemnie, pokoleń. Tak to jest, młodzi potrzebują starych, starzy, potrzebują młodych i tak to się zazębia, niemal jak w doskonałej maszynie... A życie, jakie jest, wiemy, nie zawsze poetyckie, jak byśmy chcieli...

Dobre choć zimne wersy

Stary zdarty dziad komu potrzebny?

Wiem, o czym mówię, bo sama od dawna

szurając z łat zdartym kapcem
wysiadam na każdej w parku ławce

Ps. Sursum corda!

Legnę pod płotem,
By nie być potem
Nikomu kłopotem :(

Sama esencja, niestety gorzka.Żeby chociaż zawsze mogła być godna...Pozdrawiam serdecznie - zatroskana juz także...