kiedy życie dojrzeje do wspomnień

ułożonych zbyt ciasno w pamięci

ledwie myślą przeszłości się dotknie

tęsknotami wybucha i męczy

do tych miejsc dla dzieciństwa powszednich

smaku chleba co mama dzieliła

szkolnym dzwonkiem na przerwę wciąż dźwięczy

śmiech radosny i wielka w nim siła

podwórkowych niezwykłych przyjaźni

gry w dwa ognie i klas na asfalcie

słów dozorcy gdy stale nas karcił

śmiesznych kłótni kończących się płaczem

zdartych kolan gencjaną leczonych

drobnych sińców i guzów na czole

trzepakowych fikołków lub gonitw

zabaw w wojnę i walki o swoje

wrócę tutaj by przeżyć raz jeszcze

tamte chwile tak czyste i skromne

zastanowię się za czym tak pędzę

równowagę znów złapię i zwolnię