Ty wiesz jak tęsknię za Twoim fartuchem, 

zapachem kuchni i za Twoim głosem. 

Nie potrafiłaś raczyć nas bajkami - 

recytowałaś Romanse Adasia. 

Ballady, wiersze, Bełza, Konopnicka... - 

choć klas niewiele, lecz klasy niemało! 

Radość, pokorę, miłość, serce dziecka 

miałaś, choć życie rzadko rozpieszczało. 

Babciu, pamiętam, nigdy nie zapomnę 

jak się starałaś, bym wyszła na ludzi, 

Twoich żarcików i na głowie chustki, 

i opowieści, jak bywa po grudzie... 

Zapalę ognik – jak Ty – będzie skromny. 

Bo nie lubiłaś w świetle – cień wolałaś. 

A i tak dla nas – dla gromadki wnuków - 

jasne jak słońce, że bardzo kochałaś. 

Rozmawiam z Tobą nocami. Wiem, słuchasz. 

Przyśnisz się czasem, gdy widzieć Cię muszę. 

Tam w drzwiach przywitasz, jak kiedyś przed laty, 

kiedy do domu były zbędne klucze 

i nie musiałam nosić ich na szyi. 

Bo byłaś zawsze, dom nie straszył pustką. 

Dziękuję dzisiaj za te wspominania