Na cześć Halinki

Stoi przy stacji

lokomotywa.

Piękna, zielona,

i nic z niej nie spływa...

Żadna tłusta oliwa.

Prawdziwa jest jednak

ta lokomotywa...

I jakże ładnie

się nazywa.

Jak? Nikt pewnie

nie zgadnie...

Ano Halinka.

Prawda, że ładnie?

Jakby kto Halinkę

okiem tylko zmierzył

i w prawdziwość jej imienia

nie chciał uwierzyć,

niechaj do ręki

weźmie lupę

i niech ją zlustruje,

bez zaglądania... w pupę!

Buźkę ma Halinka

jak się patrzy...

Wesołymi oczętami

na przechodniów patrzy.

Chyba nikt nigdy

nie zaprzeczy,

że ta Halinka

całkiem do rzeczy?

Stoi Halinka

cichutko pod drzewem...

Dochodzącym z dworca

upaja się śpiewem.

A śpiew dla Halinki

to turkot kół...

Kiedy go usłyszy,

turkocze w duchu wespół.