Dzień przeciągał się w postrzępionej koszuli z chmur,

mrużąc oczy do słońca, jakby zapomniał słonecznych okularów.

Nadymał policzki nieoczekiwanym i wiódł na pokuszenie

młodą godziną w przykusej sukience oczekiwań.

Zaglądał do okien i łakomymi nozdrzami smakował  złote tosty,

jakby  przypalone mleko nie było w programie jego narodzin.

Korzystał z życia najczęściej uśmiechając się do wszystkiego.

W lecie żył dłużej, niż w zimie dlatego kochał lato.

Popychał ludzi w tramwajach i szukał coś w torbie motorniczego.

Najchętniej biletów na gapę i abonamentów na uśmiech.

Ale nikt nie zwracał na niego uwagi. Każdy zajęty był sobą,

jakby im było obojętne, że taki dzień nie wróci już nigdy.