Odgarniam znów smutek kosmykiem z policzka,

kiedy wiatr bezładnie rozrzuca mi włosy.

I choćby na krótko chcę uśmiech odzyskać,

zanim los go zgasi, niczym ptaka spłoszy.

Blady przebłysk słońca pomiędzy chmurami,

pozwala odetchnąć i osuszyć oczy.

A niepokój myśli strachem piersi dławi,

jakie karty życie na stole rozłoży?

Kocham czysty błękit wysoko nad głową,

gdy nazbyt go dużo o dach się opiera.

Kiedy drzwi zamykam - troski oknem wchodzą.

Dzień strachem podszyty, noc ciemności wierna.

Utracony spokój powraca niechętnie,

pomieszkuje kątem, nie dając pewności.

Zliczam dobre chwile w godziny bezcenne,

nim wyjdzie bez słowa i w przestrzeni zbłądzi.

Szczęście jest jak motyl ulotnością kruche,

oślepia swym pięknem i szybko umiera.

Kosmykiem z policzka znów odgarniam smutek.

Rozsypane życie z kawałeczków sklejam.