Pokój drzemiący resztkami nocy,

osnuty mgiełką sennych oparów.

W kącie za szafą mrok się przyczaił,

wierny towarzysz naszych koszmarów.

Czarna kurtyna ze ścian spłynęła,

kończąc ponury spektakl złych mocy.

One wraz z pierwszym promieniem słońca,

nikną, czekając kolejnych nocy.

Złoty pył światła jak kurz osiada,

dniem dotykając półsennej twarzy.

Tak delikatnie wszystko wybudza,

nawet uśpione w ramach obrazy.

Ciepły głos z radia dzień wita bluesem,

Budząc kukułkę śpiącą w zegarze.

To przypomnienie,że pora wstawać.

Zaraz poranną kawę zaparzę.