Lubić i się czubić

Jak to jest,

Gdy ktoś, kto lubi się lubić,

Spotyka kogoś,

Kto lubi się czubić?

Lubić i się czubić,

Z uśmiechem,

Nie jest grzechem...

A brzmi, pięknym echem...

Kto się lubi czubić,

Nie zawsze da się lubić,

Nawet, gdy zasługuje...

Gdybyśmy umieli się czubić

Z uśmiechem, jakim pięknym echem,

By to brzmiało...

Lubmy się i czubmy!

Takie zawołanie...

Proszę mi wybaczyć,

Nic złego się nie stanie,

Kiedy się czubimy,

Ale lubimy...

Gorzej, gdy się nie znosimy...

I wzajemnie, potajemnie,

Jeden, drugiego,

Tępimy...

Oby tacy,

Nie doczekali,

Zimy...