„Wieczność jest wieczna i nigdy zapewne się nie skończy” zapodała Safona swojej rodaczce Lidii (z Tiatyry) która przyszła w odwiedziny do Elizjum. 

„W domu Ojca jest mieszkań wiele” odpowiedziała Lidia, umiłowana uczennica judeochrześcijańskiego Nauczyciela – Pawła z Tarsu. 

„I co z tego, że wiele, kiedy w nich tak nudno?” zaszczebiotała zdegustowana poetessa, piastunka eolskich wierszy. 

Lecz Lidia już dalej jej nie słuchała, bowiem dopatrzyła pod swoim sandałkiem kępkę ametystowych fiołków. Tak, żywych, najprawdziwszych, tych najbardziej z wonnych, fiołków, bowiem nadpłynęły one wraz z dusznym zapachem wspomnień, gdy nieskazitelne piersi Lidii całował ten, dla którego była skłonna rzucić się w morską kipiel.