oswojeni ze śmiercią

w dwuszeregu stoją

odliczając

dni do jej nadejścia

pogodzeni z losem

szóstym zmysłem wyczuwają

czas spotkania

spakowane już walizki

dobrych uczynków

i małych grzeszków

stoją na progu życia

a ona złośliwe czai się za rogiem

szpitalnego łóżka

w małym  dusznym pokoju

przychodzi znienacka

podstępem wyjada resztki

sił zamrożonych na czas kryzysu

smaga po plecach zimnym szalem

i zaprasza do wspólnej podróży

w nieznane zakamarki wszechświata

na nią zawsze jest za wcześnie