Kamienne schody nie drżą jak ręce

Kiedy do słońca wzdycha serce

Z obawą że poparzy promień

I że pomimo nieprzytomnie

Do światła lgnie i pragnie ciepła

Które się sączy z okna nieba

Kamienne schody pietrzą stopnie

Trwale stabilnie niepochopnie

Niczym megalit wrosły w pejzaż

Ten za ich sprawą zastygł stężał

Czas się zatrzymał nagle w kadrze

I tylko serce pędzi z wiatrem

W drzewny światłocień w tętno życia

Na oślep z pasją w blask na szczycie