Dowcip:

Esesman łapie na ulicy Wojtyłłę z ulotkami. Pod ścianę ,Polaczku. Wtedy z nieba odzywa się ten Głos: Oszczędź go, zaplanowałem sobie, że on będzie papieżem. Esesman mówi: Dobrze, pod warunkiem, że ja będę po nim.

Ratzinger, paradoksalnie najbardziej mi pasował w tej roli. Nie lansował się tak jak poprzednik, płyt nie nagrywał. Przywrócił Bractwo Piusa X na łono kościoła. Pojechał tu i tam, ale nie tak nerwicowo jak poprzednik. Poważny, rozsądny, koncyliacyjny. Potem ktoś mi uprzytomnił, że on był premierem u Wojtyłły, więc współtworzył politykę szefa. Ale jak sam rządził to już rządził, a nie pląsał. I bezpośrednio z nim – jeśli chodzi o piastowanie stolca, a nie to co robił dla Wojtyłły – nie nasuwają mi się jakieś ewidentne wizerunkowe bobole. No i ustąpił, co na jego korzyść tłumaczę sobie tak, że nie chciał już tego dalej firmować swoją osobą.

Jego z kolei następca – taki miły, taki słodki, taki współczujący – to jednak gość z tej mrocznej Argentyny. On martwi się o dzieci, ale kilka miesięcy temu – to musiała być jakaś kumulacja – w samych Włoszech wychodzi na jaw skandal: co to z dziećmi głuchoniemymi w specjalnym ośrodku wyprawiali argentyńscy zakonnicy, którzy tą placówkę obsługiwali.[i] Prawda jakie to sprytne: te dzieci tego nie opowiedzą! A jednak, a jednak!

Nie żebym się tym specjalnie przejmował, że ta instytucja jest tak śmiało i z rozmachem prowadzona przez swych wodzów do kompletnej ruinacji – a gdzie tam! Zwłaszcza po tym jak z różnych stron i na różnych poziomach usiłuje zdominować i wykluczyć ze społeczeństwa takich jak ja. Sami ciągną siebie w przepaść. Trudno jednak nie dostrzec ich zasług, choć ja widzę je raczej w innych obszarach niż te, którymi się chwalą. Można polukrować, politycy ich zaproszą i zrobią sobie z nimi sweetfocię, ale drapieżne media jednak wyciągną im brudy, pokażą mroczne oblicze. Wielu ludziom prostuje życie to, że w niedzielę mogą się przyznać do, bo są i tacy którym szkodzenie innym  nie wydaje się złe. A że spotykają się co niedzielę, to się znają z widzenia. To są bardzo różnorodne wspólnoty, tworzące silne więzi. To jest kapitał kościoła.

APPENDIX ( ciepło/zimno).

Są takie działania, które działają trzeźwiąco na potencjalnych sympatyków kościoła. Oto ojciec (choć raczej na miejscu byłoby tu słowo wujek) Tadeusz Rydzyk mówi tak: niestety, mamy także w Polsce prawicę laicką… Otóż stety. Dla mnie to żaden aksjomat, że jeśli ma się serce po prawej stronie to automatycznie równa się sympatia dla kościoła. Można dążyć do prawości i uczciwości w życiu codziennym, pomijając tą perspektywę, że od poniedziałku do soboty… a w niedzielę idziemy do spowiedzi i zaczynamy wszystko od nowa, jako czyści ludzie. Nie, można dążyć do czystości codziennie, bez tego myślenia, że jak się ubrudzę – a co tam! – to się wyspowiadam/oczyszczę.

Ale są i ocieplenia wizerunku, choć nieco ryzykowne w wymowie. Jest w Kielcach księgarnia „św. Pawła”, a w niej zadziwiająco nowatorskie w wymowie produkty. Komplety pościeli i poduszki. Pościel z napisem: Dinozaury nie odmawiały różańca i wyginęły. Przypadek? – Prawda, że piękne? Korciło mnie, by tam wejść i zapytać o wersję z kleszczami, które też nie odmawiały i nie wyginęły, ale nie sądzę by była tam dostępna.

Mocno ryzykowne w wymowie są poduszki z napisem: Kiedy ranne wstają zorze, nic ci, bejbe, nie pomoże.

Ot, dowcipny katolicyzm. Ale ubarwia, niuansuje wizerunek instytucji.