Przeczytałam... i jakoś smutno mi się zrobiło.

Co daje do myślenia***jest cenne*** wszystko inne ***to tylko kwestia*** tego kto*** za co płaci.

Dziękuję za ślady zainteresowania.

Ten wiersz - to malarski pejzaż. Co na nim widzimy?

Opasana drutem kolczastym z wieżami strażniczymi czarna ziemia - to ziemia niewoli dojrzałości (patrz tytuł). Kiedy udaje ci się jakimś cudem z tego świata się wyrwać - czekają ciebie jałowe piachy wolności i na horyzoncie jasne gasnące pasemko nadziei.

Oczywiście!

w suchej trawie stoi samotnie
spalona słońcem figurka z brązu

(patrz końcowe wersy)

Figurki z brązu tak sobie do dzisiaj stoją (od początków epoki brązu) od 7-8 tysiącleci.

Kondensacja czasu i przestrzeni w tej liryce góry przenosi

Emilia, jakbyś go pisała :)
Dziękuję.