UMIERANIE OJCZYZNY

kruszą się sęki zapomnianych płotów

nie cieszy płomień (buźka do kamery)

flesza co popiół babcinego pieca

szuka bezsilnie - stracone  plenery

soli się przeszłość i solą policzki

klęknąć by trzeba modlitwa jak pieczęć

na szpakowatej czuprynie nostalgia

owada który zanucił poecie

dzwon wieczorynkę jednym tchem wywrzeszczał

bulgocą w aucie uczucia podgrzane

dzień się w objęciach wieczności rozpuszcza

moje Mazowsze znikło z nim kasztany