babcia wytrwale ciasto ugniata

dzieciaki patrzą z kąta gdzieś w tyle

śpiewnie formuje zarysy chleba

w gorącą paszczę włoży za chwilę

w cieplutkim świecie rumiana skórka

ciasto się cieszy swoim wzrastaniem

kromki chrupiące wciąż połączone

w kształcie bochenka jeszcze schowane

wśród apetytu zapach szybuje

nosy stęsknione odwiedza właśnie

mleko leniwie kapie w kubeczek

jak krople rosy zrodzone brzaskiem

piec tak rozgrzany jak dziadek jurny

co ciućkał śliwki na spirytusie

za chwilę babcia z niego wyciągnie

leci famuła głodna biegusiem

śmietana tańczy w przeistoczeniu

w masełko cudne pachnące rześkie

na świeżym chlebie rozmazywane

za srebrnym nożem sunie niespiesznie

mała dziewczynka pajdę tarmosi

twarzyczką wcina rumiane kęsy

popija mleczkiem co kapie z brody

oczy się śmieją chciałaby więcej

słychać chrupanie oraz mlaskanie

zaiste uczta wspaniała piękna

tylko szwagrowi bo był zachłanny

gdy nadgryzł kromkę wypadła szczęka