Grają w źdźbłach trawy samotne świerszcze,

wiatr im wtóruje muzyką w drzewach,

liść się przepełnia rzęsistym deszczem

w seledynowym odcieniu nieba.

W kącie, pod ścianą pożera chciwie

słowo po słowie poezja znaczeń.

Zbiera i składa kartki leniwie,

bo już przegrała, ma dość wypaczeń.

Czy mam jej pomóc? Spojrzeć kroplami,

zagrać jej świerszczem, wiatrem i niebem

smutek oswoić muzyką, łzami,

mej poezyjki powszednim chlebem.

Kiedy ją wezmę w swoje ramiona,

może się wtedy do mnie przekona.