Rozdroże

nad cmentarzem szybują cienie

pośród gałęzi szepcą zaklęcia

w zniczu uśmiech przypala smutek

płomień zgaśnie czy zapamięta

setki pożegnań spoczywa w ziemi

a w każdej pełno skrytych tajemnic

słońce zajdzie i po raz kolejny

odpowiedź mrokiem znowu zaciemni

gorące łzy wtopione w kamień

pod literkami ciszą zastygłą

ziemia przytula jasną nadzieją

prawdą czy bajką jest przedziwną

Chatka

owinąć wspomnieniem chatkę rodzinną

jak wstążką prezent

którego

już nie ma

aż by się chciało wrócić w to miejsce

i tak po prostu

piosnkę

zaśpiewać

o tym że chociaż ściany i okna

nie zawsze się dało

sercem

podpierać

kwiaty kwitły rosły i więdły

radości

wielkie

średnie

malutkie

a szczęście jak zwykle było figlarne

przekomarzając się

często

ze smutkiem

bo czasem człowiek nostalgią nasiąknie

a wtedy znowu

w życiu

jest pusto

nawet gdy sterczy w promieniach słońca

to jednak osuszyć

jakoś

się trudno