W naszej wiosce wyhodowaliśmy sąsiadkę, którą nic nie interesuje.

Nic a nic.

Chociaż uciążliwa nieco, to okazała się pomocną.

Kiedyś w nocy dostrzegła coś ciemnego.

Szybko capnęła przydatne narzędzia,

wybiegła z chałupy i pierwszym pociągnięciem,

zaczęła bronić nas przed zgubą.

Nie zdążył zwiać, a teraz nieborak nie może.

Jeno potulnie stoi. Ewentualnie chichocze, bo ma łaskotki.

Problem jest taki, że nie możemy przestać. Gdy jeden kończy, drugi zaczyna.

–– Kochanie, spójrz. Za każdym razem gdy tu jedziemy, to zawsze któryś farbą go pędzluje.

Doprawdy sadyści. Jeszcze biedaczek dostanie zapalenia płuc.

–– Nie dziw się. Nie taki diabeł straszny jak go malują.