Uwielbiam być sam ze sobą, szczególnie wtedy, kiedy chce mi się pisać. I patrzę dookoła na wszystko i coś we mnie każe mi pisać. Ktoś powie, zwykłe chromolenie, ale to nie jest do końca tak.

Kiedyś napisałem do Wprost świetny tekst. Właściwe o niczym i o wszystkim. Byłem z niego naprawdę dumny. A oto fragment tego tekstu.

`Obłoki przesuwały się miarowo po niebie, a ja ciągle gapiłem się w trajektorje znikających, kerozynowych... białych linii. Grałem z nimi w kółko i krzyżyk, a nawet w `państwa, góry, lasy, rzeki, miasta...` i rozmawiałem na głos ze sobą. Zmieniałem głos mojego wirtualnego interlokutora i nawet nie spostrzegłem, a obok mnie ktoś się zatrzymał.

- O, widzę, że rozmawia pan ze sobą, czy może z chmurkami?

Ponieważ nie wiedziałem co mu odpowiedzieć, użyłem bardzo modnego ostatnio określenia.

- Wy.... dalaj, pozamaciczny obszczymurku i nie przeszkadzaj mi w konwersacji.

- Konwersacji? - Nieznajomy spojrzał na mnie wzrokiem lekarza psychiatry.

- Tak się składa, że jestem lekarzem i mogę panu pomóc. Mam defiblyrator w samochodzie. Poszukamy gniazdka i zaraz poczuje się pan dużo lepiej.

- Gniazdka, to sobie sam poszukaj, zboczeńcu cholerny. Już ja ci uwiję zaraz gniazdko!

Ruszyłem na niego z impetem, ale podstawił mi nogę i wyrżnąłem jak długi, prosto w zaschnięte guano krasuli sąsiada.

- O jej, upaprał się pan strasznie gównem... dobrze, że nie świeżym, bo wyglądałby pan teraz jak Kunta Kinte.

Nachylił się nade mną, a ja w tym momencie przywarłem twarzą do jego twarzy.

_ Aha, widzisz matole, też się kupą upaprałeś.

Zaczęliśmy się razem śmiać i ruszyliśmy dziarsko do domu. Zaprosiłem go do środka. Zjedliśmy przedwczorajszy rosół i wtedy się zaczęło. Okazało się, że miałem rację. To był prawdziwy zboczeniec.

Co on ze mną wyprawiał, to głowa mała.

Wkrótce i ja stałem się zboczeńcem, a życie nabrało rumieńców i poczułem, że to jest to.

On też poczuł i tak na zmianę.`

Szedłem niepewnie do redakcji `Wprost`. Zapukałem do pokoju redaktora naczelnego.

Nazywam się Wieńczysław Nieszczególny. Zostawiłem u was w redakcji fragment mojej nowej powieści, pod tytułem: `Tańcowały dwa pedały` i chciałem spytać, czy to się spodobało i kiedy może pan to zacząć drukować w odcinkach w swoim tygodniku?

Naczelny podniósł na mnie oczy i podkurczył smoliste brwi.

- Mam być szczery?

- Pewnie. Wal pan śmiało.

- Powiem panu, że to jest naprawdę do dupy, a ja nie chcę, żeby moi czytelnicy wycierali sobie gazetą tyłki. Ostatnią rzeczą, jaką pan powinien robić, to pisać. I jeżeli poczuje pan kiedyś ochotę na pisanie, to proszę wybiec z domu i biegać minimum 20 kilometrów. Jak pan się zziaje, jak pies i zacznie się pan potykać o własny język, to gwarantuję, że ostatnią rzeczą będzie chęć  pisania czegokolwiek.

Żegnam pana... grafomana.

Nacisnął jakiś guzik pod blatem biurka i dwóch goryli wpadło do pokoju. Wynieśli mnie jak kukłę i po prostu pierd... lnęli na chodnik przed redakcją.

Pozbierałem się jakoś i ustaliłem w telefonie adres Gazety Wyborczej. Postanowiłem, że zaniosę fragment rękopisu do Wysokich Obcasów. A co tam. Zawsze lubiłem wysoko mierzyć.