w katedrze

tajemnych sił przyrody  

stoją jodły strzeliste  

niczym wieże gotyckie  

niedokończone

tuż nad nimi  

końcami skrzydeł  

muskam czyste powietrze

niebosiężną sylwetką 

schodzę  

między osty 

i kępy dzikich stokrotek

po chwili  

ruszam  

wzdłuż bobrowych tam  

gdzie rwąca rzeczka  

spada z urwistej skały 

spienioną kaskadą

tu  

haust krystalicznej wody 

napełnia człowieka 

gotową modlitą