Wszystko się zgadza: wokół Niej wał różowych, niczym podbiegających krwią chmur oraz w podobnym, tylko w nieco intensywniejszym odcieniu, tło. Padać chwilowo nie powinno, lecz na wszelki wypadek czarna parasolka oraz takież kalosze typu gnoje na drobnych stopach Postaci przeganiają niebiańską rosę. Pod „gnojami” nie pełza żaden gad, za to smukłą Panią owiewa z lekka przybrudzona biała, długa suknia oraz otula płaszcz w nieciekawej kolorystyce pospolitego błękitu.

Piękną twarz tej kobiecej Dziewczyny albo dziewczęcej Kobiety zasłania pandemiczna maska; oczywiście również czarna z obowiązkowym zygzakiem niby groźnej – lecz akurat nie dla każdego – błyskawicy.

Wszystko już było: bluźnierstwa ze słowami pogardy, także w mickiewiczowskich „Dziadach”. Błyskawica – Grom? Nic nowego, zob. wizerunki Tej, która łamie strzały Bożego gniewu. Przykładowo:

https://pl.wikipedia.org/wiki/Obraz_Matki_Bożej_Łaskawej_–_Patronki_Warszawy#/media/Plik:Obraz_Matki_Boskiej_Łaskawej_kościół_jezuitów_w_Warszawie_02.JPG;

I co zatem w grafice pani Marty Frej oryginalnego? Zgoła nic, ponieważ ucieka się ona do czegoś, co jest dogmatem i tym samym – zapewne wbrew sobie, czyli swoiście pojętej logice [sic!] - potwierdza świętość Życia.

Jej Modelka powiedziała temu Życiu „tak” ryzykując równocześnie życiem własnym, ponieważ narzeczony Józef jeszcze nie zdążył „poznać” fizycznie swojej Oblubienicy, gdy ta „znalazła się brzemienną”, natomiast za cudzołóstwo groziło w Prawie Mojżeszowym ukamienowanie. A Ona tymczasem i uwierzyła, i zaufała. Ale pani Marta Frej myśli opacznie, kiedy mimowolnie w swojej grafice podkreśla brzemienność niepokalanej Modelki. Teraz tylko wypada przyłożyć w to, zaakcentowane przez plastyczkę miejsce, stetoskop, żeby móc posłuchać stukającego serduszka Bożej Dzieciny...