Kolejna mistrzowska, tym razem bardzo malarska impresja, podyktowana polskim styczniowym /chwilowym/ mrozem - i kopnym śniegiem, który zaokienną brudnoszarą skrzeczącą rzeczywistość pudruje i "wybiela". To grafika: czarno-biały zimowy pejzaż, którego ramy stanowią też ramy - tyle że okienne.

Nieobecna tylko fizycznie Malarka widzi to wszystko /co i my w tym krajobrazie widzimy/, bezpiecznie ukryta za oknem w cieple własnych 4 kątów.

Kiedy /pogoda - i czas!/ się zmieni, śnieg się przesypie w bańce klepsydry.

(patrz przedostatni wers)

Pejzaż tutaj nie jest statyczny - to kadr, uchwycony w dynamice zdarzeń,

których drobne ziarenka przesypuje Czas.

M a e s t r i a

To się nazywa -uchwycić chwile - gruszko rewelacyjnie to namalowałaś słowem :) Pozdrawiam ciepło :)