rozbieranie choinki

niewysoka smukła i prosta jak mała baletnica

a nie drzewko z lasu

z zieloną sierścią miękką w jej rodzinie

jest pierwsza w domu bez ciebie i jak dziecko pierworodne

wymaga szczególnej uwagi

czerwone i srebrne kule zsuwam z niej ostrożnie

szklane sople i łańcuch najeżony złotem

zdejmuję wspomnienia

ślady anielskiego włosa które

tuż przed Wigilią zwiastowały Całość

jest już prawie naga dotykam jej z wdzięcznością

zabierając jasne lampki –  te duszki z innych światów

i trochę z przyszłości –

świętą biżuterię

tak było zawsze chociaż co roku inaczej

jakby każda z nich miała pamięć

wszystkich innych przed nią

po śnieżnej drodze odnoszę umarłą do lasu