Bardzo ciekawe. Też czasami mam podobne myśli.
Troszeczkę zmodyfikowałem, by powstał konsekwentny ośmiozgłoskowiec. Na początku przedostatniego wersu można ewentualnie zmienić "Na" na "Za".

Już od dawna z dziadkiem marzę
kości przenieść na cmentarz.

Na cmentarze, do mogiły,
żeby zusy się cieszyły.

W Babim Dole lub w Ustrzykach
wszelkie jutro z oczu znika.

Na co żyć nam jeszcze dłużej
w strasznej polskiej Czarnej Dziurze?

Naprawdę tak ci źle na tym łez padole?

W recepcji czytelniczej od dawna nie personalizujemy podmiotów lirycznych, a tym bardziej nie utożsamiamy ich z autorami (chyba że tenże autor sam o to poprosi).

Żeby się dowiedzieć, jak wygląda życie dziadków w Polsce B, C etc., trzeba albo - jak 19-wieczni pozytywiści - pójść w lud i z nim zamieszkać w jego kurnej chacie że studnią i wygódką za stodołą, albo poczytać np. moje "Zapiski z pogranicza" /www.latarnia-morska/proza/ albo zapoznać się z bieżącymi statystykami, albo wreszcie
przejrzeć "Raport /Instytutu Pracy i Spraw Społecznych w Warszawie/ na temat sytuacji osób starszych w Polsce"

Oj, jaki smutny wierszyk. Ale... ten się cieszy, co się cieszy ostatni. ZUS-u to też dotyczy... Jeszcze przyjdzie kryska na Matyska i pójdą precz z tych swoich pięknych, drogich budowli (pomarzyć sobie można). ;)

Smutny wierszyk, ale może to tylko chwilowy nastrój.