z sufitu

zwisają suche pęki roślin

jak naturalna metafora

dla ust

skrępowanych żałobną pustką

wystukuję w podłodze

prośbę

niczym ogień

ogarniam ją na krótko

swoją płomienną modlitwą

gorączkowo czepiając się życia

z palcami w piwie

sycę wzrok

widokiem pięknego drewna

głęboka czerń nocy

pokonując suchość w gardle

przechodzi w szarzyznę

przedświtu

ogrywam śmierć

ze złożonymi skrzydłami

i na nowo

wymyślam siebie