w okopach w uścisku mrozu 

niełatwo się uśmiechać 

gdy tylu chłopaków ułożyło się do piachu 

ostatni pocisk dla siebie 

nie wierzę w wierność kobiety 

karabiny sterczą lufami do góry 

na warcie strach podsyca ogień nadziei 

mam dość gonitwy myśli 

gdzieś mój dom mama czeka 

przywiozę jej chabry  wrzosy 

na stole obiad

pamiętajcie o mnie 

kilka lat może dni rzucę pocisk w piach

wróce jak z wojny Lach