Wolny talerz

Wigilijny talerz stał wolny na stole,

pragnął trwać w gotowości, na przekór upływowi czasu.

Kto ma przy nim zasiąść?

Może anioł, który pochwali Boga za otrzymane dary.

Do kredensu wolny talerz odstawiony,

a to są drzwi zamknięte dla bezdomnego pielgrzyma,

przy stole ucztujemy my, syci do pełnego.

Ten talerz może już nie ma sensu,

bo właściwie wigilia jest tylko raz w roku.

I to uważamy za normalne, dopóki do czuwania

nie jesteśmy zmuszeni.

Po uderzeniu nawałnic, piorunów, zerwaniu dachów z domów,

zauważamy, że te wolne talerze zajęli

jeźdźcy  apokalipsy i szybują,

jak krwiożercze ptaki.

Niesiemy tam, obfite talerze, nie oczekując

wdzięczności, chcemy dopomóc wrócić

z wygnania do szczęśliwego domu.