Sonet o świecie

Świecie dotknięty pożarów dozą łapczywą

Drzewa rodowe wyniszcza poborca

Właśnie zapomniano podlewać Wodą Żywą

Tryskającą z aktów ludzkiego serca

Zarosła prosta arteria do Źródła Życia

Zapomniano wzmacniać żywotne siły

Obcy kąkolem  w życie dokonuje rycia

Dławi prawdę, budząc obłęd zawiły

Niebo spłynęło na ziemię poprzez kikuty

Z korony został tylko biały popiół

Otulając  wyspy woalem w znak pokuty

Z serc skradzionych widać jak cień ucieka

I wrócą, żeby ojczyste łono posiadać

W  śladach odnajdując uśmiech człowieka